Odległa Transylwania, otoczona od strony wschodniej i południowej Karpatami, granicząca z Węgrami i Rumunią, kryje w sobie wiele tajemnic. Jedną z nich jest muzyka, mająca swój początek na arystokratycznych dworach, gdzie grywali niegdyś, najmowani przez grofów, cygańscy niewolnicy. Tradycję muzykowania, przekazywaną z pokolenia na pokolenie, przenieśli później do swoich wiosek, karczm i zajazdów. Obok siebie zaistniały wówczas (jak się okazało, na trwałe) wzajemnie się modyfikując i uzupełniając, muzyka klasyczna, arie z modnych oper i operetek i wiedeńskie walce oraz muzyka wiejska, grana na fujarkach, żydowskich harfach i dudach. Dało to w efekcie połączenie niezwykłe i zaskakujące. Dziś bazę muzyki transylwańskiej stanowią: skrzypce, trzystrunowe altówki, bas, okazjonalnie klarnet, tarogato czy akordeon.

Gdy będziemy dalej snuć historię tej muzyki, jedna z dróg zawiedzie nas do Emila Mihaiu, urodzonego we wsi Buza w regionie Cluj - prawdopodobnie najlepszego skrzypka współczesnej Transylwanii. Cechą wyróżniającą jego wykonawstwo jest siła i klarowność dźwięku, rozległość frazy i elegancja rytmicznych wykonań. Gra muzykę rumuńską, węgierską i cygańską. Potrafi zaaranżować charakterystyczny styl każdej etnicznej muzyki, którą wykonuje. Wystąpi na tegorocznym festiwalu, by oczarować bogatym repertuarem. Na scenie będą mu towarzyszyć Balaci Adalbert (altówka) i Zeno Zanc (basy), elastyczni akompaniatorzy i eksperci w osiąganiu wyrafinowanej harmonii.

Wypowiedz swoje zdanie, albo zadaj pytanie: mikołajkowe poGADUchy